در نهایت هدف از زندگی کشفِ خود است انهم خودِعریان. خودِرها. خودی که پشت هیچ نقاب فرهنگی و اخلاقی و مذهبی و فلسفی پنهان نشده باشد.بعضی ها شهامتِ تجربه دارند و از غارهای خود بیرون میزنند ودشت ها را فتح می کنند و بعضی ها از غارهای خود قدمی بیرون نمیروند تا مباداقالب های فکری شان ترک بردارد. البته در نهایت هیچکدامشان راه به حقیقت نمی برند. نه شهامت خطرگنندگان به بیرون رفتن از غار و نه ترس و وحشتِ ماندگان درغار.برای اینکه در نهایت هر دو گروه در نادانی سیر میکنند و در ظلمت قدم برمی دارند. تنها یک چیز می ماند و انهم اینست که نتیجه شهامتِ یک گروه میشود آگاهی بر نادانی!. نتیجه ترس و وحشت گروه دیگرمیشود “توهم دانایی”
حالا دیگر انتخاب با ماست که می خواهیم درغارهایمان بمانیم یا به فتحِ دشت خطرکنیم.
