هجوم هیچ در پوچ_3

اصلا غافلگیر نشدم..تعجبی هم نداشت…اصلا ندارد… ولی مسیج پشت مسیج می آمد که: “هوا رو داری” …تولد پاییز در دل تابستان…یک ناغافل هوا برگشت….آسمان تو هم شد…غرید و بارید آن هم یک  بند….پنجره را باز میکنم و رطوبت و خنکی میزند میان صورتم…ساعتی از نیمه شب گذشته است….آتش به آتش سیگار میکشم…حالا دیگر رنگ گرفتن قطرات باران روی پنجره نیز شنیده میشود، …فقط نگاه میکنم… ” پس میشود”…همیشه میشود اما برای آدمیزاد سخت است که باورش را تغییر دهد….لابد خیلی ها  متعجبند حالا!…من منتظرم تا برف ببارد….حتی در دل تابستان…قطعیت حرف جفنگی ست!  حتی برای جهانی که به قول نیوتون زبانش ریاضی ست!….بعد آدم خنده اش میگیرد از موجودات دو پایی که معیار ها و سنجه های دست ساز انسان را به اسم اخلاق و رفتار و فرهنگ و این خزعبلات نه تنها باور میکنند بلکه  جان میدهند..عمر بر باد میدهند و به آب رنگ و رو رفته ی قطعیت میشویند….دستم را از پنجره میگیرم بیرون..باران  مینشیند کف دستم…انگار کسی دستم را لمس میکند…با آرامش..با خنکی…رعد و برق هم شدید تر میشود….یعنی اینکه شدتش رو به اتمام است…همیشه همین است…غرش وقتی می آید که نیرو تحلیل رفته باشد….مثل خیلی از ماها….خنده ام میگرد از مردمان نابالغی که غافلگیر میشوند …مردمانی که اگربرف بیاید لابد به سجده می افتند از ترس…در حالیکه جهان سراسر و مملو از امور غافلگیر کننده است…و اصلا حالیشان نمیشود که خود زندگی و تولد ما هم کاملا یک ناغافل بود….کاملا غافلگیر کننده…..اینطور نبود  که برای نزول اجلال ما،  ماتحت آسمان را بشکافند و همه هستی را برنامه ریزی کنند…..دو تا ادم میخوابند کنار هم ..بدون هیچ برنامه ریزی..آنوقت آدمیزاد دیگری پس می افتد!!!……این خودش   اند غافلگیری ست…نهایت سورپرایز شدن است……خنکی هوا ادم را یاد بالاپوش می اندازد…درست مثل پاییز….سرد میشود و پنجره را میبندم….همه جا سرد شده است…شاید همین حالا ..در دل همین خنکی…دو تا ادم کنار هم  از گرما عرق کرده باشند…آنهم بدون برنامه ریزی!…یکی هم ناغافل پس می افتد..اصلا هم تعجب ندارد….غافلگیر هم نباید شد…حتی اگر همان آدم پس افتاده، سی سال بعد فکر کند که باریدن چند ساعته ی باران در دل تابستان لابد امر غریبی است، بعد هم برود کنار پنجره و از فرط تعجب فرت و فرت سیگار بکشد!!!!!!!!!