” سه شنبه 16 بهمن 86 این را نوشتم به بهانه ای که حالا دیگر ان بهانه اینجا جا ندارد اما نوشته را جا میدهم!
یاید از اول میشد و نشد! باید که قبل از آغاز شرط و شروطی مهیا میشد که انهم نشد!،رسم و رسومی،معین میشد که نشد! عهد و پیمانی بسته میشد که نشد! و این نشدن حکایت حد اقل صد ساله ی ماست( و شاید بیشتر).
از ان زمان که پای غربیان باز شد به نیت مخزن ها و معدنها، که داریم و دست ما دراز شد به نیت فن و تکنیکی که نداریم. از آن زمان هر گاه که فنی یا تکنیکی یا یکی از صور تمدنی با فرهنگی غرب امده است به این دیار و منتشر گشته در میان مردمان ، و از ان زمان که ابزار به مراتب سریعتر از فرهنگ استفاده از آن شایع شده در کوی و برزن ،همواره یکی از درد های ” کم درمان”! که زخم میشود بر
جان نحیف مردمان جهان سوم و عفونت کرده گاه و تن را بی تاب نموده در برابر ان عفونت بی پیر ، چیزی نبوده به جز انچه ” تاخر فرهنگی” می نامند ان را.
جند نمونه ی بی جان:
الف:ازآن روز که مظفرالدین شاه از سفر پاریس یک دستگاه اتومبیل رنو با خود از راه دریا اورد و حتی یک شوفر بلژیکی نیز ضمیمه کرده بودند به نیت آموزش،107 سال میگذرد اما مگر فرهنگ و ایین رانندگی نیز امده است؟ نیامده است که.
ب:از روزی که که حاج محمد حسین امین الضرب دستگاه تولید برق را از روسیه تزاری اورد به تهران و اول ریسه ی ان کشیده شد و رسیده شد به کاخ گلستان وچشم ناصرالدین شاه روشن شد به لامپ های کم سوی آن روزها ،تا هم اکنون بیش از 150 سال میگذرد اما مگر فرهنگ استفاده از ابزار الکترونیک نیز همانگونه شد که باید میشد؟ نشده است که.
ج:از آمدن پارلمان به این دیار و رفتن به اصطلاح وکلای رعایا به انجا و کپی کردن قانون از روی دست بلژِکی ها و فرانسوی ها نیز بیش از 100 سال گذشته اما مگر ادب قانون مداری هم امده است؟ نیامده است که. خلاصه انکه امروزه نیز پس از 100 سال داستان همان است که بود. اینترنت و تلفن همراه، صفحات گوناگون دیجیتال،اتاق های گفتگو و ” وب لاگ”!!! می اید اما فرهنگش به گمانم گرفتار تاخیر میشود و نمی اید و جان ما از این تاخیر تازیانه میخورد اما به ناز!
