1.العراقیه ی با یک یا دو کرسی بیشتر از ائتلاف قانون به رهبری نوری مالکی میرود تا سکان سیاسی عراق را بدست بگیرد. ایاد علاوی رهبر سکولار حزب العراقیه خبر داده است که برای تشکیل دولت با احزاب و گروههای دیگر( بیشتر منظورش مالکی ست به گمانم) رایزنی خواهد کرد و آنجور که خبر میرسد 
هم اکنون نیز رایزنی های خود را اغاز کرده است. مالکی حالا یا میداند که اعتراضش نتیجه ندارد و یا اینکه فکر میکند نباید فی الفور شکست را بپذیرد گفته است که اراء باید باز شماری شود، تا دو شنبه هم بیشتر وقت ندارد، مراجع بین المللی نتایج انتخابات عراق را تایید کرده اند، یحتمل از یکی دو ساعت دیگر رهبران جهان تبریک گفتن به ایاد علاوی را شروع میکنند و این یعنی خداحافظی مالکی از منطقه سبز بغداد.
2. آمدن ایاد علاوی که خود شیعه است اما راه و روشی سکولار در مملکت گردانی دارد حتما با واکنش های گوناگون کشورهای منطقه رو به رو خواهد شد، شاید واضح تر بتوان گفت که ایران و عربستان با امدن ایاد علاوی احتمالا واکنش های متضاد خواهند داشت، عربستانی ها گرچه شاید ترجیح میدادند به جای ایاد علاوی شیعه، یک سنی رهبری العراقیه را بدست داشت اما ائتلاف او با سنی ها و سکولار بودنش و سابقه ی عضویتش در حزب بعث ،نشانه های خوبی برای سیاست ورزان عربستانی دارد که بدانند با امدن او میزان گفتگو انها با یکدیگر افزایش خواهد یافت. برای سیاست ورزان عربستانی همین که مالکی به عنوان فردی که رابطه خوبی با ایران دارد رییس دولت عراق نباشد یک پیروزی محسوب میشود .
3. ایرانی ها فعلا در تعطیلات به سر میبرند،اما حتما مهمترین خبر برون مرزی امروز و روزهای اینده وضعیت سیاسی عراق خواهد بود، وضعیتی که با آمدن علاوی احتمالا حس خوشایندی را در میان سیاست مداران ایرانی بر نخواهد انگیخت. به گمانم رسانه های خبری ما در این چند روز بیشتر از اینکه بر پیروزی ایاد علاوی تمرکز داشته باشند به اخباری کوتاه با محوریت ” اعتراض مالکی” توجه خواهند کرد ولی نه انچنان غلیظ ! ودر ادامه با تفسیر و تحلیل هایی که در ان نشانه هایی از ناخرسندی دیده خواهد شد به ارامی به سمتی میروند که دریچه های گفتگو با یک شیعه سکولار یعنی ایاد علاوی بسته نماند و به قولی دیپلماسی فعال داشته باشند، برای ایران حتما ماندن و حضور نوری مالکی مناسب تر بود اما حالا دیگر اوضاع متفاوت است و اینکه العراقیه ، عراق را بیشتر به سمت غرب و متحدان عربشان مانند عربستان و کویت و قطر ببرد بیشتر میشود.
4. تا پیش از ایاد علاوی سیاست مداران مسلمان سکولار کم نبوده اند، یکی همین رجب اردوغان،یکی ماهاتیر محمد، اما اینها سنی مذهبان سکولار بوده اند ، و همین مساله موجب شده تا چالش فکری کمتری در مراکز تصمیم گیری ایران به وجود بیاید.اما حالا ایران در کنار خودش میرود تا تجربه گفتگو با یک رییس دولتی که هم شیعه است و هم و سکولار ، داشته باشد!به گمان من شیعه بودن ایاد علاوی چیزی نیست که به ساده گی بتوان از ان گذشت و حتما پرسش های متعددی را د ر میان ایرانیان بوجود خواهد اورد.پرسش هایی فراتر از سیاست و صحنه سیاسی عراق گرچه با نزدیک بودن تعداد کرسی های کسب شده توسط ائتلاف قانون و العراقیه که موجب میشود یه دولت ائتلافی شکل بگیرد به یکباره تغییر نخواهد کرد اما سو گیری ها و افق های آینده عراق با منش و روش سکولار ایاد علاوی حتما متفاوت تر از انچه خواهد شد که در ذهن سیاست ورزان ایرانی بوده است.
[1] ویکی پدیا :
ایاد علاوی نخست وزیر سابق عراق و رهبر جنبش وفاق ملی در سال ۱۹۴۵ از پدری عراقی و مادری لبنانی که هر دو شیعه بودند به دنیا آمد.
ایاد علاوی که پس از سرنگونی رژیم صدام حسین در سال ۲۰۰۳ از سوی نیروهای آمریکایی به عنوان یکی از اعضای ۲۵ گانه «مجلس الحکم» شورای حکومت انتقالی عراق انتخاب شده بود، در تاریخ۲۸ ژوئن به سمت نخست وزیر و اولین رئیس دولت عراق پس از صدام حسین برگزیده شد و قدرت را از پل برمر حاکم آمریکایی عراق تحویل گرفت و تا هنگام پیروزی ائتلاف عراق یک‌پارچه در انتخابات پارلمانی و معرفی ابراهیم جعفری به عنوان نخست وزیر جدید عراق این سمت را بر عهده داشت.
