” تو هم مثل حاج احمد. پدرت. همه اتان زن را برای تخت و مطبخ میخواهید. عوض بشو نیستید. صد سال هم که میان ینگه ی دنیا زندگی کنید ته ذهنتان همین کثافت ها ی رسوب کرده جولان میدهند.
هم میخواهید از آخور بخورید و هم از توبره. خدا را مسخره کردید شماها. معلوم نیست چه تان است. بلا تکلیفید. می خواهید همه چیزتان جدید باشد، مدرن باشد، ،ماشین، خانه، کت و شلوار حتی زن. اصلا تو برای همین آمدی سراغ من و برای من جنگیدی. منم ساده بودم و باور کردم.اگر احمق نبودم و اگز فهم حالا را داشتم باید درک میکردم که از نطفه ی حاج احمد و مش خدیجه آدم به معنای آدم بیرون نمی آید.برای من جنگیدی برای اینکه میخواستی میان فک و فامیل پز زنی را بدهی که با دختران فامیل اتان متفاوت تر بود.برای این رو به روی حاج احمد ایستادی که میخواستی نشان بدهی دختر چموش محله را رام میکنی. برای این رو به روی حاج احمد ایستادی که میخواستی به خودت ثابت کنی که اگر بعد از ده سال آن ور آب بودن عرضه داشتن یک گرل فرند هم نداشتی اما اینجا کارت را بلدی. شاید خودت هم نمیخواستی اینطور بشود، شاید تو هم واقعا مقصر نباشی و قصدت این بود که آدم دیگری باشی ، من نمی دانم، ولی ژن ننه باهاتان خیلی قوی تر از اهن و تلپ شماست. مخصوصا ژن حاج احمد و مش خدیجه! تا جوانید کمی چموشی میکنید و آدم فریب می خورد که مثل ننه باباتان نیستید و حتما تخم دو زده میکنید اما وقتی پا به میان سالی میگذارید و انرژی اتان کم میشود و یاد مرگ می افتید فی الفور دخیل میبندید به اولین سقاخانه و توبه میکنید. گرچه تا آخرین لحظه دوست دارید که مردم فکر کنند شما واقعا آدم هستید اما خودتان از درون میدانید که آدم نیستید، برای همین مثل سگ از مرگ میترسید و برای رهایی از ان و اگر نشد برای ارامش بعد از آن حاضرید تن به هر مسخره بازی بدهید. تو و امثال تو نان حاج احمد را خورده اید، نان دو رویی و ریا و تظاهر. او درجا دو رو و ریا کار و نان به نرخ روز خور بود تو بعد پنجاه سال تازه شروع کردی. اگر اسم این دو رویی نیست پس چیست؟ فقط با یک تا خیر زمانی انجام میشود. یک روز چشم به چشم من دوختی و با لحنی مملو از عشق مهربانی گفتی که میخواهی پر زدن من را ببینی،اوج گرفتن من را. گفتی میخواهی دشتی باشی که من در آن جست و خیز کنم و اگر هم روزی دشت را به نیت کوه یا جنگل ترک کردم برای تو خاطرات جست و خیز من کافی ست. من باور میکردم. یعنی باور کردم.تو میگفتی که این مردم ،منظورت مردها بود، مردها زن میخواهند فقط و تو دوست میخواهی ،همراه میخواهی،گفتی که میان لندن این چیزها را خوب دیده ای و یاد گرفته ای، من هم باور میکردم. یعنی باور کردم . میگفتی که حق و سهم ما یکی است از دانستن و آزادی و زندگی و من باور میکردم. یعنی کردم. “
**********
اشک هایم را پاک میکنم .دلم از سینه میخواهد بزند بیرون. کلمات زشت و تند و تلخ آزارم می دهد اما دست خودم نیست. اصلا برای چه پرده پوشی کنم؟ برای که؟ مدارای چه چیز را کنم؟ به جهنم. همه ی دنیا بروند به جهنم. به من چه . اصلا همه دنیا کنفیکون شود . چه فرقی دارد برای من. هر بلایی سر همه آمد سر من هم می آید. دلم میخواهد با کسی حرف بزنم.یک آدم دور اما نزدیک. یک همزبان اما غریبه. یکی که شکسته باشد و آدم شکسته را درک کند.یکی که بشود با او فرار کرد.کجایش مهم نیست. اصل بر فرار است.فرار از همه چیز.مگر ادم چقدر توان جنگ دارد؟ مگر آدم چقدر میتواند یکه به دو کند. کاش نسترن بود. اگر بود همین حالا مانتوهامان را تنمان میکردیم و مقنعه ها را میکشیدیم وسط سرمان و می رفتیم درکه.بعد میرفتیم بالا. آنقدر بالاکه یکی عاشقمان شود یا ما عاشقش شویم. بعد میان کوه بلند میخندیدیم. قهقهه میزدیم.صدایمان را می انداختیم به سرمان و یکسره فریاد می کشیدیم. با حرص. با ولع. با خیره گی . آنقدر قهقهه میزدیم که جبران همه خفه گی هامان بشود. ای کاش نسترن بود. دلم برای قهقهه زدن تنگ شده است. حالا اما یک بند گریه میکنم.میان آینه که نگاه میکنم همه ی خط چشمم راه افتاه روی صورتم.دست به صورت خودم نمیزنم . آینه را پاک میکنم.
**********
***این قصه شاید ادامه داشته باشد.
حتما خوب است ادامه داشته باشد ببینیم تخم و ترکه حاج احمد به کجا می رسند.
روش توصیف شخصیت های قصه هایتان بیشتر از خود قصه ها برایم جذابند!
ندیده بودم اول شخص قصه هایتان زن باشد!
به نظرم شخصیت جدیدی خلق کرده اید! شاید هم بوده باشد و من یادم نباشد. یعنی رگه هایی از اینچنین زنانی دیده ام قبلا در نوشته هایتان! اما طغیان آن زنان به سبک مردان خیانت کارانه بود و این یکی اگر از عصیان نوجوانی اش که بیشتر از آن که او را به مقصد برساند از مقصد دور می کند فاکتور بگیریم هنوز فقط حرف می زند! رک و راست! فقط حرف می زند که جبران یک عمر به جایش حرف زدن را کرده باشد انگار! از آن نامه هایی که برای بعضی مخاطبان ناآشنا نوشته اید بگذریم در قصه هایتان اثری از این زن ندیده بودم! زنی که حرف می زند خودش! نه آن که یک مرد به جایش فکر کند و حرف بزند! راویِ مردی که زن ها را به مزخرف ترین شکل ممکن توصیف می کند و اصلا نمی گوید که این فکر اوست و استیلای تاریخی اش بر زندگی زن که چنین تفسیر می کند! ندیده ام از زنانی بگوید که مادراند و بار همه ی هرزه گریهای مردانه ای مردانشان را به دوش می کشند و دم نمی زنند و زن می مانند! ندیده ام از زنانی بگوید که همه ی لذت هایشان را به پای مردانی می دهند که وفاداری واژه ی بی مفهوم زندگیشان شده است. اما در مقابل راویتان بسیار نقل می کند از زنانی که بهترین کارشان در رهایی جستن از زندگی یی که همین نگاه مردانه برایش رقم می زند خیانت است. از زنانی که زن بودنشان را در پایین ترین شکل ممکن پایین کشیده اند. از زنانی که عاطفه ای در وجودشان نیست جز زمانی که قرار است تسلیم یک مرد باشند! و البته از مردانی که در قصه هایتان حرف می زنند بیش از این انتظار نمی رود! مگر نه این است که زنان همیشه مقهور قدرت مردان بوده اند!
این یک دریافت کلی از طرف یک مخاطب عام است. هر چند از هر قصه ای که روایت می کنید بسیار می توان سوال پرسید و حرف زد اما از آنجایی که مخاطب فقط یک خواننده است و شاید هیچ گاه نتوان برداشت مخاطب را با اراده ی نویسنده یکسان دید و من تعاملی نمی بینم برای این یکسان سازی و شاید ضرورتی برایش پس نمی توان پای تمام قصه هایتان را با این حرفهای احتمالا خیالبافانه سیاه کرد. اما واقعا برایم جالب است که پاسخ شما را به این سوالها بدانم : آثار یک نویسنده چقدر بیانگر افکار و اندیشه های اوست!؟ شما چقدر معتقدید به ارتباط تلخ و تیز بودن یک قصه با تاثیرش در تغییر!؟ تاثیراش در مخاطب!؟ وقتی می نویسید و منتشر می کنید یعنی مخاطب هم برایتان مهم است!؟ نیست!؟ اگر مهم است یعنی معتقدید به تاثیر دیگر! یا من اشتباه می کنم!؟
روایت قصه ها و داستانهایتان، فوق العاده است و آدم را به سالهای دور و یا گاهی نزدیک می برد.